50 سال آینده آ.سه.آن؛ فرصت های و تهدیدها

به گزارش مرور نیوز، حضور کشورهایی همچون اندونزی، سنگاپور، تایلند، فیلیپین، ویتنام و مالزی در این بلوک که از نظر اقتصادی روند رو به رشدی را طی می کنند در کنار ظرفیت های استفاده نشده کشورهای دیگری همچون کامبوج، میانمار و لائوس بستر مناسبی برای انواع مختلف فعالیت های تجاری و سرمایه گذاری در منطقه ایجاد کرده است.
علاوه بر این، موقعیت جغرافیایی کشورهای منطقه به ویژه در خصوص مسائل دریایی که هم جنبه امنیتی و هم جنبه تجاری دارد، تمرکز بسیاری از کشورهای قدرتمند جهان را به این منطقه جلب کرده است.
'راوی ولوز' دبیر روزنامه 'استریت تایمز' سنگاپور روز چهارشنبه در مقاله ای به بررسی آینده این اتحادیه پرداخت و آن را از جنبه های مختلف از جمله اقتصادی، سیاسی و امنیتی مورد بررسی قرار داد.
وی معتقد است خروج انگلستان از اتحادیه اروپا و ترس از اینکه سایر کشورهای باقیمانده نیز به تدریج در صف خارج شدن از این اتحادیه قرار گیرند، نشان می دهد اتحادیه اروپا قالب مرجعی برای پکپارچی منطقه ای نیست.
وی با این عنوان که موفقیت اروپا در قالب یک اتحادیه منطقه ای در عصر مدرن را نمی توان انکار کرد، این پرسش را مطرح کرد که دومین منطقه برای مدل یکپارچی منطقه کدام است؟ سئوالی که وی پاسخ آن را به طور قطع اتحادیه کشورهای جنوب شرق آسیا (آ.سه.آن) می داند.
نویسنده روزنامه 'استریت تایمز' با پرداختن به سابقه تاریخی تشکیل اتحادیه آ.سه.آن، نوشت که برخی از قدرت های خارج از این اتحادیه با درک تاثیر آ.سه.آن در سایر نقاط خواستار نزدیکی بیشتر به این اتحادیه هستند.
به اعتقاد وی، اتحادیه آ.سه.آن که تمرکز اصلی خود را بر فعالیت های اقتصادی قرار داده، بدون شک در ایجاد جامعه اقتصادی آ.سه.آن موفقیت قابل توجهی داشته است که با در نظر گرفتن سطح توسعه کشورهای منطقه که در یک سوی آن سنگاپور و در سوی دیگر کشورهایی مثل کامبوج و لائوس قرار دارند، این اهمیت بیشتر آشکار می شود.
وی به رغم برخی موفقیت ها، اما موضوعاتی از قبیل هماهنگ سازی استانداردها، جریان آزاد نیروی کار و دسترسی صنایع مالی به بازار را از جمله اقداماتی می داند که نیازمند پیشرفت بیشتر هستند.
'راوی ولوز' دبیر روزنامه 'استریت تایمز' معتقد است که از نظر سیاسی نیز کشورهای منطقه پیشرفت های قابل توجهی داشته اند، به گونه ای که اندونزی دموکراسی خود را تجربه می کند و میانمار نیز در مسیر دستیابی به دموکراسی در تلاش است تا قدرت نظامی موجود در این کشور را محدود سازد.
وی در ادامه ضمن اشاره به برخی چالش های منطقه از جمله مسائل دریای جنوبی چین که اندونزی و ویتنام در مقابل پکن مقاومت می کنند، اما از سوی دیگر قدرت هایی همچون فیلیپین در قبال این اختلافات سیاست انعطاف پذیرتری در پیش گرفته اند، نوشت که چالش های نگران کننده دیگری نیز در منطقه پدیدار شده اند.
در ادامه این مقاله آمده است: تروریست های گروه داعش باعث نفاق در جامعه شده و پیمان های منطقه را تحت تاثیر قرار می دهند. کشورهایی که جمعیت غالب آنها بودایی ها هستند تحت نظارت دقیق رفتار بوداییان با اقلیت های مسلمان هستند.
به اعتقاد وی، سرمایه گذاران بر این امر واقف هستند که سرمنشاء این مسائل مربوط به امور سیاسی است. درعین حال برخی نگرانی ها برای آنها به وجود می آید و برخی تصمیم گیری های آنها را تحت تاثیر قرار می دهد.
روزنامه 'استریت تایمز' در ادامه با به اشاره آمار بخش جمعیت سازمان ملل، نوشت که جمعیت این منطقه از 633 میلیون نفر در سال 2015 به 717 میلیون نفر در سال 2030 و 741 میلیون نفر در سال 2035 افزایش می یابد که فرصت مناسبی برای این منطقه محسوب می شود.
این نویسنده معتقد است آنچه برای این منطقه رخ می دهد به چگونگی مدیریت چند موضوع بستگی دارد. نخست، ایجاد تغییرات در محیط فناوری و ساخت مهارت های لازم برای تطابق با زمان، ضرورت تبدیل تنوع به مزیت که این امر تنها از طریق ریشه کن کردن افراط گرایی به وجود می آید و پرهیز از یکسان سازی سیاست با سرعت زیاد.
'راوی ولوز' در پایان نوشت که اگر آ.سه.آن مرکز آسیا محسوب شود، اندونزی نیز مرکز آ.سه.آن است. استفاده از ظرفیت کامل جاکارتا در آ.سه.آن و تعامل باز با جهان از جمله ضروریات است. در واقع، نگاه به درون اندونزی باعث می شود که آ.سه.آن بدون سرپرست باشد.