سناتور بازنشسته پاکستانی نوشت: اسلام‌آباد سیاست 40 ساله خود در افغانستان را متوقف کند و دوستی با این کشور، تنها زمانی ممکن است که پاکستان از کنترل افغانستان توسط طالبان دست بردارد.
به گزارش مرور نیوز، «افراسیاب ختک» سناتور بازنشسته و کارشناس سیاسی پاکستان در روزنامه «نیشن» نوشت: دلیل اصلی بحران کنونی افغانستان دخالت کشورهای دوست و همسایه در امور داخلی این کشور است.
وی افزود: برخی از کشورهای به اصطلاح مسلمان همسایه و بطور ویژه پاکستان، تمام تلاش خود را برای دنبال کردن دشمنی تاریخی خود با افغانستان انجام داده‌اند.
شیخ‌نشینان عرب نیز با ولخرجی تمام از گروه‌های تروریستی و افراط‌گرا پشتیبانی مالی می‌کنند.
ختک در ادامه این یادداشت می‌نویسد که علاوه بر دخیل بودن عاملان خارجی در بحران افغانستان، این کشور چالش‌های داخلی جدی نیز دارد که فساد، حکومت‌داری ضعیف و شکست در وعده‌های انتخاباتی نیز از آن جمله هستند.
با این حال، عاملان خارجی و سیاست‌های دوگانه‌ای که قدرت‌های منطقه‌ای و جهانی در این کشور دنبال می‌کنند، بحران افغانستان را زنده نگه داشته و سبب ریخته شدن خون افغان‌ها شده است.
به نوشته ختک، بسیاری از کشورها در آسیا و آفریقا نیز مشکلات داخلی مشابهی مانند افغانستان دارند اما کشورهای همسایه به عنوان عاملان خارجی در امور کشورهای همسایه خود مداخله نمی‌کنند بنابراین مشکلات این کشورها از کنترل خارج نمی‌شوند.
به عنوان مثال، اگر چین و هند در امور داخلی نپال دخالت کنند، شرایط این کشور تفاوتی با افغانستان نخواهد داشت.
وی تصریح کرد: پروژه طالبان دولت اسلام‌آباد دلیل اصلی خونریزی‌ها در افغانستان است.
سناتور بازنشسته پاکستانی همچنین اعلام کرد که کشورش تاکنون چهار جنگ علیه افغانستان انجام داده است، اما بطور دائم اتهامات مبنی بر مداخله در امور افغانستان را تکذیب می‌کند.
نخستین جنگ از سال 1981 تا 1989 علیه شوروی بود. البته این جنگ همچنین توسط آمریکا و بسیاری از دیگر کشورها نیز حمایت می‌شد.
جنگ دوم از سال 1994 تا 11 سپتامبر 2001 اتفاق افتاد که طالبانیزه شدن افغانستان در بالاترین حد خود قرار داشت.
جنگ سوم نیز در سال 2003 و زمانی که طالبان و القاعده اجازه یافتند تا در پاکستان تجدید قوا کنند تا جنگی جدید در امتداد خط دیورند انجام دهند، به وقوع پیوست.
وی در ادامه نوشت که چهارمین جنگ در سال 2014 و پس از آغاز خروج نیروهای خارجی از افغانستان علیه این کشور اتفاق افتاد.
دولت اسلام‌آباد از حضور «تحریک طالبان پاکستان» در افغانستان برای توجیه حمایت خود از جنگ طالبان افغان علیه حکومت افغانستان استفاده می‌کند ولی این توجیه بنا بر دلایل بسیاری قانع‌کننده نیست.
اول اینکه، تحریک طالبان پاکستان به هیچ عنوان قابل مقایسه با طالبان افغان نیست. این گروه در افغانستان ایجاد حکومت موازی دارد و از پناهگاه‌های خود در پاکستان جنگ تمام عیاری را در سراسر افغانستان براه انداخته است.
دوم اینکه، تحریک طالبان بیشتر در مناطق تحت کنترل طالبان افغان قرار دارد.
و سوم اینکه، حکومت افغانستان اقدامات زیادی علیه تحریک طالبان انجام داده است. در 3 سال گذشته حکومت افغانستان شمار بیشتری از فرماندهان تحریک طالبان را کشته است.
ختک در ادامه می‌نویسد که پس از کشتار کابل، بازیگران خارجی در افغانستان باید درباره نقش خود در این کشور بیشتر بیاندیشند و آمریکا نیز باید موضع خود را مشخص کند.
پس از حادثه 11 سپتامبر و اعزام نیروهای آمریکایی به افغانستان برای ریشه‌کن کردن تروریسم در جنوب آسیا، چرا این کشور به عراق رفت و تمرکز بر عملیات افغانستان را از دست داد؟
وی در ادامه با اشاره به پیمان امنیتی کابل-واشنگتن گفت: فایده پیمان امنیتی چیست؟ اگر این قرارداد قادر به حفاظت از تمامیت ارضی افغانستان و جان شهروندان افغان نیست؟
مقام پاکستانی همچنین درباره روسیه نیز نوشت که این کشور نقش خود در افغانستان را مورد بازبینی قرار دهد.
به نوشته سناتور پاکستانی، عاملان القاعده و اعضای موسوم به گروه داعش نیز به افغانستان وارد شده‌اند و مقصد بعدی آنان آسیای مرکزی و مناطق جنوبی روسیه است.
چین نیز باید متوجه این موضوع باشد که نظامی‌گرایی افراطی مذهبی مهم‌ترین مانع بر سر پروژه «یک راه، یک جاده» است؛ «جنبش تاکستان شرقی» نیز عضوی از این سندیکای تروریسم منطقه‌ای است بنابراین کشورها نباید تفاوتی بین این گروه‌ها قائل شوند.
ختک همچنین با اشاره به رقابت هند و پاکستان در افغانستان می‌نویسد که هند حق دارد بهترین روابط با افغانستان را داشته باشد اما افغانستان نباید به رقابت هند-پاکستان ورود کند و یا اینکه هند با پاکستان در این کشور وارد جنگ نیابتی شود.
وی همچنین ضمن انتقاد از سیاست پاکستان در قبال همسایه شمالی خود و با اشاره به استفاده پاکستان از تروریسم به عنوان ابزار سیاست خارجی خود نوشت؛ پاکستان نیز باید سیاست 40 ساله خود در قبال افغانستان را متوقف کند. دوستی با افغانستان تنها زمانی ممکن است که اسلام‌آباد از کنترل افغانستان توسط طالبان دست بردارد.
روزی که پاکستان افغانستان را به عنوان کشوری مقتدر و مستقل در عمل و نه فقط در حرف به رسمیت بشناسد، آن روز تغییرات جدی در روابط افغانستان-پاکستان به وجود می‌آید.
