رئیس‌جمهوری جدید آمریکا باید میان تداوم هم‌پیمانی ترکیه در خاورمیانه و انتخاب کردها به عنوان نیروهای زمینی مورد حمایت کاخ سفید در این منطقه، دست به انتخابی استراتژیک بزند.
به گزارش گروه سیاسی مرور نیوز، هم‌پیمانی آمریکا با ترکیه در حوزه نظامی در سال‌های اخیر باعث شد تا آنکارا طبق برنامه‌های این کشور سیاست‌هایش را در خاورمیانه پیش ببرد. این هم‌پیمانی تا جایی پیش رفت که ترکیه از نیروهای تروریست و بر هم زننده نظم منطقه حمایت‌های مستقیمی کرد. اما روی کار آمدن متغیر جدیدی به نام کردها در خاورمیانه، تغییراتی در رویکرد واشنگتن نسبت به دوستانش در این منطقه به وجود آورد.
آمریکایی‌ها در نظر دارند با برهم زدن مرزهایی که طبق توافق سایکس پیکو ترسیم شده است، کشوری مستقل به اسم کردستان ایجاد کنند تا طرح هایی که پرچم دار آنها هیلاری کلینتون است در خاورمیانه محقق شود. طبق این نقشه‌ها بخش‌هایی از ترکیه، عراق، سوریه و ایران باید جدا شوند و کردستان مستقل را تشکیل دهند. بر این اساس کاخ سفید امیدوار بود کردستان به دلیل محصور بودن در میان کشورهایی که از آنها منتزع شده، نیازمند دوستی است که بتواند بر اساس آن جایگاهی در محیط بین‌الملل بیابد و این دوست جدید اسرائیل خواهد بود. از این رو آمریکا سرمایه‌گذاری زیادی روی تجهیز نظامی کردها کرد.
اما ترکیه نقشه‌های آمریکا را در تضاد با منافع ملی خود می‌داند و تلاش دارد با وجود حضور در ائتلاف بین‌المللی، مسیر متفاوت را در پیش بگیرد. نتیجه این روند حضور نظامی ترک‌ها در عراق و سوریه بر خلاف نظر واشنگتن و همچنین عقب‌نشینی نیروهای آموزش دیده آمریکا در مناطقی از سوریه و سپردن آن سرزمین ها به نیروهای وابسته آنکارا بود.
در واقع آنکارا می‌داند بهترین زمان برای ترک‌تازی و پیگیری سیاست‌های خاورمیانه‌ای این کشور، زمان حال است. زیرا کاخ سفید درگیر انتخابات ریاست جمهوری است و دولت اوباما که رسما از هیلاری کلینتون حمایت کرده است، اکنون فرصت ریسک در حوزه غرب آسیا را ندارد و تلاش می‌کند با دیده اغماض صرفا نظاره گر اقدامات ترک ها باشد. در این شرایط ترکیه به دنبال تثبیت مواضع خود در قبال کردها است.
با توجه به این مسائل اولین گزینه روی میز رئیس جمهوری جدید آمریکا، انتخاب میان ترک و کردها خواهد بود. پس از پایان رقابت انتخاباتی در این کشور، میهمان جدید کاخ سفید باید وضعیت سیاسی ایالات متحده را در خاورمیانه سامان ببخشد. چرا که این منطقه استراتژیک اکنون در دسترس مستقیم روسیه است و ایران نیز نشان داده است که از هیچ تلاشی برای پیشبرد اندیشه‌های مقاومت فروگذار نخواهد کرد. از سویی دیگر، روابط با آنکارا که در ماه های اخیر خارج از قاعده آمریکا عمل کرده و کشورهای اروپایی را نیز وارد چالش کرده است، باید مدیریت شود.
وضعیت تعاملات سیاسی واشنگتن و آنکارا پس از کودتای نافرجام ارتش ترکیه کمی دچار تنش شد. زیرا آمریکا اگرچه رسما از کودتاچیان حمایت نکرد اما آن طور که باید و شاید هم به حمایت از دولت قانونی این کشور دست نزد. این رفتارها باعث شد تا شخص اردوغان به عنوان رئیس جمهور ترکیه، تصمیم بگیرد مستقلا حمایت کند.
از طرفی دیگر گمان نمی‌رود آمریکا از کردها نیز بگذرد. این کشور می‌داند ورود نیروهای نظامی اش به خاورمیانه می‌تواند باتلاقی دیگر را رقم بزند. از این رو کردها باید سربازان آمریکا در خاورمیانه باشند در غیر این صورت نقشه‌های کاخ سفید برای این منطقه بهم خواهد ریخت. بر این اساس پیش بینی می‌شود رئیس جمهور آینده ایالات متحده ترکیه را مجبور کند تا حضور کردها در کنار خود بپذیرد هرچند که این مساله مورد پسند آنکارا نباشد. اما آنچه این سناریو را محتمل می‌کند، وابستگی امنیت مرزهای جنوبی ترکیه به حضور لجستیکی ناتو است.
