عضو کمپین های «من دریاچه ارومیه هستم» و «صدای آب»، گفت: ابهامات بحران آب باید روشن شود.
به گزارش مرور نیوز، رضا کیانیان هنرمند و بازیگر سینما در میزگرد دریاچه ارومیه، اظهارداشت: فعالیت من در حوزه محیط زیست تخصصی نیست. من نمی فهمم دریاچه را چطور باید احیا کرد یا چطور شد که رودها و دریاچه های ایران خشک شد. آب های زیرزمینی نابود می شود و تالابها از دست می رود اما من در عین بازیگری، طبیعت گر و عکاس طبیعت هم بوده ام. از نوجوانی دریاچه ارومیه را دوست داشته ام و متاسفانه شاهد خشک شدنش بوده ام و زمانی هم که اولین بار با همسر و پسرم خشک شدن زاینده رود را از نزدیک دیدیم، گریه کردیم.
وی افزود: حتما بچه های ارومیه، بختگانی ها، بلوچ ها و دیگران حرف هایی دارند اما به صورت مطالبه مطرح نمی کنند. کار من این بود که مسئله خشکسالی ایران را به مطالبه تبدیل کنم. بزرگترین اینها دریاچه ارومیه بود که جهانی تر و شناخته شده تر هم بود. در همین راستا کمپین جمع آوری یک میلیون امضا برای دریاچه ارومیه راه انداختم که خوشبختانه به یک میلیون میلیون و ۷۰۰ هزار امضا رسید.
کیانیان ادامه داد: وقتی این را تحویل گری لوئیس نماینده سازمان ملل در ایران دادیم دریاچه ارومیه به تیتر اصلی رسانه ها بدل شد. در خیابان که مرا می دیدند همه می پرسیدند سرانجام دریاچه چه شد. یعنی احیای دریاچه به یک خواست ملی تبدیل شد و این وظیفه ای بود که من باید انجام می دادم.
این بازیگر سینمای ایران تاکید کرد: هر مطلبی که به مطالبه ملی تبدیل شود دستگاه های اجرایی را ناگزیر می کند به موضوع توجه کنند. امروز منع انتقال آب از دریاچه ها هم در مجلس مطرح و به مصوبه بدل شد که حتما بخشی از این اتفاق خوب به خاطر کمپین هایی بوده که بوجود آمد.
وی تصریح کرد: کم کم کامنت هایی که مسئله دریاچه را مسئله فانتزی می دانستند کم شد و آینده نگری در این موضوع میان مردم رشد کرد. همواره درباره دریاچه ارومیه و بسیاری مسائل دیگری از پیچیدگی هایی حرف زده می شود که هیچ وقت مشخص نیست این پیچیدگی ها کجاست و اصلا چیست؟ در دوران ۸ ساله قبلی مسئله دریاچه ارومیه امنیتی شده بود و جوانانی را به زندان بردند که چیزهایی را می گفتند که امروز ما علنی می گوییم.
کیانیان تصریح کرد: باید بدانیم بالاخره ستاد احیای دریاچه ارومیه ماندنی است یا با عوض شدن دولت، می رود. اگر قرار است این ستاد با رفتن دولت برود بهتر است همین الان کارش را متوقف کند. چرا نمایندگان رسانه ها هر هفته در ستاد حضور ندارند؟ حرف های مسئولان ستاد و آمار و ارقامشان را مردم مطلع نمی شوند و رسانه ها هستند که می توانند اینها را برای مردم ترجمه کنند. مگر آقای کلانتری دستور تشکیل اتاق فکر با حضور رسانه ها را ندادند اما اتاق فکر چه شد؟
این بازیگر سینما خطاب به تجریشی مدیر دفتر برنامه ریزی و تلفیق ستاد احیای دریاچه ارومیه پیشنهادهایش را برشمرد و گفت: این ستاد باید به عنوان یک نهاد ماندگار باشد و باید کمیته حقوقی برای ارتقا و تثبیت جایگاه این ستاد تشکیل شود و اتاق فکر با خبرنگاران نیز بازه های مشخصی شود.
وی خواسته بعدی خود را این گونه مطرح کرد: بسیاری از چیزهایی که درباره آب می شنویم مثل قصه است و واضح و روشن نیست. مثلا جانمایی صنایع فولاد در اصفهان چندین قصه پیرامونش هست. اینکه صنایع مس را وسط کویر راه انداخته است قصه است یا واقعیت. اگر قصه است که هیچی اما اگر واقعیت است مسئول چنین تصمیمی چه کسی بوده است؟ پروژه های انتقال آب واقعیت است یا قصه؟ یک نمونه از پروژه‌های انتقال آب را در زاینده رود همه دیده ایم که نعشش، میتش، وسط شهر اصفهان پیش چشمان ما افتاده است چرا آن را تکرار می کنیم؟
کیانیان ادامه داد: امنیتی کردن مسئله آب چه توجیهی داشته اگر درست نبوده بپذیریم که اشتباه کردیم. در حوزه سدسازی اگر تا جایی خوب بوده و ادامه اش بد است چه کسی در این ادامه اصرار می کند. چطور شد که سد گتوند، کارون را شور و نخلستان ها را خشک کرد مسئول این تصمیم چه کسی بود تا بیاید و جواب بدهد. تغییر الگوی کشت و توسعه کشاورزی کار چه کسی بود آنهایی که انگورها را به باغ میوه بدل کردند شاید نیتشان خیر بوده اما حالا برای کشور به یک شر تبدیل شده است. در کشور همه راست می گویند اما همه راستی را چطور باید راستی آزمایی کرد؟ و راهکارهای حقوقی آن چیست؟
وی در پایان با اعلام اینکه هر سال بیش از هزار فارغ التحصل تئاتر و همین حدود سینماگر، طراح، آهنگساز و مرمت گر آثار باستانی داریم، تصریح کرد: همه اینها مستقیما به لشگر بیکاران می پیوندند آیا این لشگر را نمی توان برای تبلیغ فرهنگ محیط زیستی بسیج کرد؟ تا مثلا آخر هفته ها کنار دریاچه ارومیه تئاتر و موسیقی اجرا کنند یا در نمایشگاه ها فعالیت های فرهنگی داشته باشند، این چیزی است که از من هنرمند بر می آید و نگاه ما باید به مسئله آب نگاه مثبتی باشد که همه امیدوار شویم و شرایط آخرالزمانی برای مردم ترسیم نکنیم که همه ناامید شوند.
