احمد پوری از «پشت درخت توت» گفت
مانند بسیاری از نوجوانان ده، دوازده ساله با خواندن داستانهای پاورقی و پرسوز و گداز عاشقانه، به نوشتن علاقهمند شد و نخستین داستانهای کوتاه خود را در مجلات «نگین» و «فردوسی» منتشر کرد اما فعالیت نوشتاری خود را با ترجمه ادامه داد و سالها طول کشید تا دوباره به نویسندگی بازگردد.