نمایشگاه می تواند هنرمندان پیشکسوت را از مرگ و فراموشی نجات دهد

یکی از بخش های جالب توجه این نمایشگاه به آثار هنرمندان حوزه تراش شیشه و کریستال و نقاشی روی آنها بود. در همین زمینه پای سخنان دو استادکار نشستیم.

اگر نمایشگاه نباشد ما می میریم!

پرویز قلی زاده متولد ۱۳۳۱ است که سال ها است در رشته صنایع دستی تراش شیشه فعالاست. این استاد کار فعالیتش در این حوزه را از ده سالگی شروع کرده است و اکنون در دانشگاه تدریس می کند.

وی در مورد کارش و ویژگی هنری اش گفت: من هر کدام از ظرف هایم را طراحی می کنم. در واقع ایده آنها تنها در ذهن من هنرمند است و منحصر به فرد هستند. یعنی بر اساس ایده خودم سفارش ساخت یک ظرف خام با مواد خاصی را می دهم و پس از آن طرح مد نظرم را بر روی این ظرف پیاده می کنم. تمامی این مراحل با دست و توسط خودم انجام می شود.

این هنرمند پیشکسوت در پاسخ به این سوال که آیا این طرح ها ایرانی محسوب می شوند و تاریخ خاصی در پشت آنها نهفته است گفت: این هنر برگرفته از استعداد ذاتی و تجربه ما است. برخی از آنها از تصاویر موجود در کتابهای صنایع دستی الگوبرداری شده است ودر واقع دارای یک پیشینه تاریخی هستند و برخی دیگر هم فاقد چنین پشتونه ای هستند و تنها زائیده خلاقیت و ذهنیت من هستند.

وی در مورد اینکه آیا کارهایش به موزه ها هم راه پیدا کرده است گفت: بله دو اثر از من در موزه آبگینه وجود دارد که به آنجا هدیه کرده ام و دیگر در اختیار خودم هم قرار نمی گیرد.

این هنرمند در پاسخ به این سوال که آیا شاگردانی را تربیت کرده است گفت: من شاگردان بسیاری تربیت کرده ام. این هنر بیشتر نزد ایرانیان خواهان دارد. اما دانشگاه ها چندان حمایت نمی کنند. این هنر سختی های زیادی دارد و ما زحمت بسیار زیادی کشیدیم و زیر دست اساتید سنتی خود به سختی کار را یاد گرفتیم اما امروزه دانشجویان انتظار دارند که ما کارگاه و وسایلشان را هم برایشان آماده کنیم تا شاید چیزی یاد بگیرند.

وی در مورد قیمت آثارش در نمایشگاه گنجینه مانا گفت: آثار ارائه شده از من در این نمایشگاه بین یک تا سه میلیون تومان قیمت گذاری شده است.

پرویز قلی زاده در مورد اهیمت برپایی نمایشگاهی همچون «گنجینه مانا» گفت: برگزاری این نمایشگاه حتی اگر سالی یکبار هم باشد برای یک هنرمند در سن و سال و شرایط ما خیلی خوب است چراکه هم مانع فراموش شدن ما می شود و هم برای ما انگیزه ای برای تلاش بیشتر و دوری از رخوت ایجاد می کند که همین می تواند از نظر روحی به ما کمک بزرگی کند. در واقع اگر چنین اتفاقاتی نباشد ما می میریم و آن چیزی که می خواهیم خلق کنیم از یادمان می رود.  وقتی چنین انگیزه ای وجود داشته باشد کماکان دوست داریم که دست به خلق آثار بزنیم و کارهای جدید ارائه کنیم. البته اگر کارخانه داران با ما همراهی کنند و کارهای مدنظر را برای ما بسازند.

وی افزود: برای مردم هم این خاصیت را دارد که می توانند با هنرهای متفاوتی که ممکن است در خطر فراموشی باشد آشنا شوند و در صورت تمایل مستقیما از خالق اثر خرید کنند.

کپی کاران و واردکنندگان، سود زحمت ما را می بلعند

محمد فلاح مراد متولد ۱۳۳۶ از هفت سالگی کار خود را در رشته تراش شیشه و کریستال آغاز کرد است و یکی دیگر از هنرمندان پیشکسوتی است که در نمایشگاه گنجینه مانا حضور دارد.

وی با تاکید بر اینکه اغلب فعالان در این حوزه به صورت تجربی کار و هنر خود را آموخته اند در مورد راز موفقیت در این کار به عنوان یک هنرمند گفت: در تولید یک اثر، هر چه که تجربه کرده ایم به اضافه ایده و طرح جدیدی از خودمان را به یک اثر جدید تبدیل می کنیم. در این کار مهم است که در ابتدا خودمان از آن اثر خوشمان بیاید اگر این اتفاق بیفتد می توان امیدوار بود که اکثر افراد دیگری هم که آن را ببینند می پسندند.

این استادکار پیشکسوت که با آثاری بین یک تا ده میلیون تومان در نمایشگاه حضور داشت، بزرگترین رقیب هنرمندان این عرصه را همکاران خود می داند و در تشریح این ادعا گفت: اگر حتی کالای چینی در بازار فضا را برای تولید کننده داخلی تنگ کرده باشد توسط یک ایرانی به بازار وارد شده است. در واقع برخی از همکاران ما به محض اینکه ایده و طرح جالب جدیدی از سوی امثال من ارائه می شود به سرعت قالب آن را می سازند و در چین ارزانتر و با کیفیت نازلتر تولید می کنند و وارد بازار می کند.

فلاح مراد افزود: در واقع این خود ما هستیم که به خودمان لطمه می زنیم. زحمتش را ما می کشیم و سودش را آنها می برند. بی خوابی هایش را ما کشیده ایم، طراحی ها با ما بوده، ما به دنبال بلور و کریستال و قالب و هزار برنامه دیگرش دویده ایم، هزینهای چند برابری سنگ الماس زدن ها و تراش های خوبش را داده ایم تا بشود آنچه که به دلمان بنشیند و آنی باشد که می خواستیم اما تا این محصول که با خون دل به دست آمده می آید که به سودآوری برسد می بینیم که یا یک آقایی از همکاران پیدا می شود و شبیه آن را ارزانتر به بازار می دهد و یا یک کاسب بازار به چینی ها سفارش می دهد تا با قالب، پرسی‌اش را تولید می کنند و وارد بازار می کند. در نتیجه می بینیم که به ناگاه قیمت تا نود درصد می شکند در حالی که هنوز هزینه های ما برنگشته و ما متضرر می شویم اما آنها از زحمتی که ما کشیده ایم، به سود کلانی می رسند.

وی در پاسخ به این سوال که آیا برای طراحی های جدید خود برای پیدا کردن سوژه های ریشه دار در تاریخ صنایع دستی ایران وهنر ایرانی، به مطالعه یا سفر به اقصی نقاط ایران می پردازد گفت: نه متاسفانه این کارها را نمی کنم اما اکثر آثاری که تولید می کنم بر اساس تجربه و خلاقیت شخصی است. همه آنها را در ذهنم تصور می کنم و بعد بر روی بلور و کریستال پیاده سازی می کنم.

این پیشکسوت در عرصه صنایع دستی در مورد دلیل کم رغبت تر شدن مردم برای خرید آثار هنری و صنایع دستی ایرانی گفت: این ریشه در ضعف اقتصاد ما دارد چرا که برای تولید این آثار زحمت بسیاری کشیده می شود و هزینه ای هم که دریافت ی شود بسیار کمتر از آن چیزی است که حق یک هنرمند ماهر است اما همان هم برای مردم سنگین است به همین دلیل به خرید آثار صنعتی و پرسی و قالبی ارزان قیمت رو می آورند.

وی در مورد آثار کریستالی که تولید می کند گفت: اکثر آثار من مثابه آن چیزی است که در بازار هم وجود دارد و از نظر کیفی می توان آنها را با نمونه های خارجی هم مقایسه کرد. تنوع  زیادی هم دارد.

محمد فلاح مراد در مورد اهمیت برگزاری چنین نمایشگاهی گفت: برپایی این نمایشگاه خیلی خوب است مشروط به اینکه حق فروش، تبلیغات قبل و حین برگزاری داشته باشد و تلاش شود تا تنها هنرمندان واقعی بتوانند در آن حضور یابند تا مردم کسانی را که نه فقط به خاطر پول بلکه از روی عشق از جانشان مایه گذاشته اند را بهتر بشناسند.

او با تاکید بر اینکه نمایشگاهی که برگزار شد از سطح بسیار بالایی برخوردار است و اساتید مطرحی در آن حضور داشتند، گفت: اگر تبلیغ مناسبی صورت بگیرد مردم می توانند این آثار را برای سرمایه گذاری خریداری کنند و در حوزه کاری ما، کاسبان خیابان منوچهری به خوبی قدر کارها را می دانند که می توانند چند برابر قیمت خرید، آنها را به علاقمندان خارجی بفروشند.