ماجرای والفجر مقدماتی و چهره غمگین حاج همت

به گزارش مرور نیوز، عملیات والفجر مقدماتی جزو آن دسته از عملیات هایی بود که غم غریبی و مظلومیت فرزندان فاطمه(س) را بیش از پیش نمایان کرد.

عملیات در فکه انجام شد. زمین فکه رملی بود و رزمندگان برای عبور از این زمین مشقت زیادی را باید متحمل می شدند. از طرف دیگر، دشمن سخت ترین موانع را با استفاده از بدترین نوع سیم خاردار، تله های انفجاری و بشکه های مواد آتش زا در داخل کانال های عمیق که محل عبور رزمندگان بود، قرار داده بود تا سد راه آن ها شود.

گردان کمیل پس از پیش روی به سمت دشمن، در یکی از کانال ها گرفتار شده بود و هیچ راه پس و پیشی نداشت.

فرمانده لشکر هم فقط می توانست با آن ها ارتباط بی سیم بر قرار کند. همت با این که می دانست یارانش دیر یا زود در آن جا به شهادت می رسند، اما هیچ کاری از دستش بر نمی آمد، جز دلداری دادن آن ها و خون دل خوردن.

هر دو طرف تا لحظات آخر که ارتباط بی سیم قطع شد، به یکدیگر روحیه می دادند.

نیروهای گردان کمیل در حالی که اکثرا مجروح بودند، با لب تشنه به شهادت رسیدند. گرد غم و اندوه و رنج در چهره همت به خوبی نمایان بود و از این که نتوانسته بود کاری انجام دهد، خود خوری می کرد.

برگرفته از کتاب «برای خدا مخلص بود»؛ روایت هایی از زندگانی شهید محمد ابراهیم همت