من هم بودم شاراپووا را دعوت نمی‌کردم!

به گزارش مرور نیوز، مسابقات تنیس رولان گاروس در پاریس، همیشه ایرانی‌های طرفدار تنیس را یاد یک نفر می‌اندازد؛ منصور بهرامی، قهرمان پیشین آسیا که بیست و هشت سال پیش با موفقیتی بی‌سابقه در این رقابت‌ها، به سرشناس‌ترین تنیس‌باز ایرانی بدل شد.

او در سی و سه سالگی در رقابت‌های دو نفره مردان، به همراه اریک وینوگرادسکی از فرانسه، به فینال این مسابقات رسید.

پاتریک مک‌انرو تنیس‌باز نامدار آمریکایی به همراه جیم گرب در آن مسابقه پیروز شد، اما پس از آن جایگاه منصور بهرامی در تنیس جهان تثبیت شد.

بهرامی از بیست سال پیش با ابتکار خود رقابت‌های مخصوص پیش‌کسوتان تنیس را در رولان گاروس، برپا کرده و مدیریت این بخش مسابقات را بر عهده دارد. با تلاش منصور بهرامی رولان گاروس سالهاست به تنیس‌بازان پیش‌کسوت جانی تازه می‌دهد، همانطور که رولان گاروس، بیست و هشت سال پیش، به این تنیس‌باز ایرانی-فرانسوی حیاتی دوباره در جهان تنیس بخشید. همزمان با شروع مسابقات رولان گاروس (اوپن فرانسه) امسال، به سراغش رفتم و نظر او را درباره تورنمنت امسال پرسیدم.

آقای بهرامی، فکر می‌کنید امسال در رولان گاروس کدام تنیس‌باز بخت اول قهرمانی است؟

-فکر می‌کنم رافائل نادال امسال در رولان گاروس، شانس اول قهرمانی است. او در مسابقات اخیر آمادگی بالای خودش را ثابت کرده. یادمان باشد که او اخیراً در سه تورنمنت مونت‌کارلو، بارسلونا و مادرید قهرمان شد و بلافاصله بعدش در تورنمنت مسترز رم تا نیمه‌نهایی بالا آمد هرچند که در آن مرحله به دومنیک تیم اتریشی باخت. مسابقه‌ای که اتفاقاً با دقت آن را تماشا کردم.

در آن روز تیم استثنایی بازی کرد. به حدی خوب بود که نادال را در روزی که می‌شود گفت: روز خوبش بود، شکست داد. فقط مشکل بازیکنان جوانی مثل دومنیک تیم، این است که نمی‌توانند هر روز این قدر خوب بازی کنند و ثبات داشته باشند. اگر او بتواند در هر مسابقه این‌طوری بازی کند، می‌شود گفت که برای قهرمانی در اوپن فرانسه هم شانس بالایی دارد. هرچند که نادال برای دهمین قهرمانی‌اش در رولان گاروس به پاریس می‌آید و انگیزه زیادی هم دارد. به نظر من بردن از نادال در این مسابقات خیلی سخت خواهد بود. مگر آن که اتفاق عجیبی بیفتد.

همانطور که اشاره کردید، نادال امسال دوباره در مسابقات خاک رُس، خیلی موفق بوده. برای دهمین بار در مونت‌کارلو و بارسلونا قهرمان شد و برای بار پنجم به مقام نخست مسترز مادرید رسید. بازیکنانی مثل نادال چه ویژگی‌ای دارند که روی خاک رُس این قدر موفق هستند؟

-در کل تنیس‌بازان اسپانیایی روی خاک خیلی خوب هستند. چون معمولاً از بچگی روی خاک بازی می‌کنند، نه روی چمن و "هارد کورت". ضمن این که کلاً آمادگی بدنی بالایی هم دارند. این دو ویژگی باعث می‌شود که روی خاک رُس خیلی خوب باشند. در عین حال خود رافائل نادال همیشه ورزشکار قوی و آماده‌ای بوده و در مجموع از نظر جسمانی از بسیاری از تنیس‌بازهای دیگر بهتر است. با این که در تورنمنت‌های روی چمن و هارد کورت هم موفق بوده، اما بازی او همیشه روی خاک، گُل می‌کند. به نظرم او بهترین تنیس‌باز تاریخ روی خاک رُس است. کسی که ده بار در مونت کارلو و بارسلونا قهرمان می‌شود، بهترین است.

معتقدم که شکستن رکورد قهرمانی‌های نادال در این مسابقات به اندازه برابری با رکورد هجده قهرمانی راجر فدرر در گرنداسلم‌ها سخت است.

احتمال قهرمانی نواک جوکوویچ را در رولان گاروس چقدر می‌دانید؟ جوکوویچ بتازگی در رم به فینال رسید تا طرفدارانش به بازگشت او به روزهای اوج امیدوار باشند. به هرحال نوله الان مرد شماره دو تنیس جهان است. آندره آغاسی آمریکایی، شماره یک سابق جهان هم مربی او شده.

-به هرحال باید روی جوکوویچ حساب کرد. غیر از او، اندی ماری و استن واورینکا را هم باید جدی گرفت. آن‌ها هم از مدعیان اصلی قهرمانی هستند، ولی درباره جوکوویچ باید گفت که آندره آغاسی حتماً به او کمک خواهد کرد مخصوصاً از نظر روانی. با این حال مطمئن نیستم که آندره آغاسی با همه توانایی‌هاش بتواند کمک زیادی به تنیس‌باز بزرگی بکند که تا الان دوازده گرنداسلم برده است. در واقع باید بگویم جوکوویچ احتیاج زیادی به کمک آندره آغاسی ندارد. ولی خب این نظر شخصی جوکوویچ است و در هر صورت جوکوویچ از این همکاری نفع خواهد برد، ولی شخصاً تردید دارم که بگویم صرفاً با آمدن آغاسی، حالا شانس قهرمانی جوکوویچ در اوپن فرانسه خیلی زیاد شده. خودم از این که آغاسی قبول کرده مربی جوکوویچ باشد، خیلی تعجب کردم، چون فکر می‌کنم که آغاسی در نهایت نمی‌تواند به جوکوویچ با این همه افتخار، کمک زیادی بکند.

مثل همکاری راجر فدرر با استفان ادبرگ که آن هم برای من عجیب بود. فدرر همان موقع هفده بار قهرمان گرنداسلم شده بود و نمی‌دانم ادبرگ چه کمکی می‌توانست به او بکند. یکی از دلایل پایان همکاری بوریس بکر و نواک جوکوویچ، این بود که به گفته بکر، جوکوویچ نمی‌خواست به درخواست‌های بوریس بکر برای تمرین بیشتر گوش کند؛ بنابراین به نظر من در قیاس با تنیس‌بازانی مثل نادال که روزی پنج شش ساعت تمرین می‌کنند، بخت کمتری برای موفقیت دارد و شاید در آینده هم شرایط برای او بهتر از این نشود و نهایتاً نتواند روزهای اوجش را تکرار کند.

تنها راه موفقیت زحمت کشیدن است و فقط به صرف آمدن آغاسی، وضعیت بهتر نمی‌شود. تنیس‌بازهایی مثل جوکوویچ، فدرر یا نادال که بالای سی سال سن دارند و بار‌ها قهرمان گرنداسلم شده‌اند چه کمکی می‌توانند از تنیس‌بازهای قدیمی‌تر بگیرند؟ مگر آن که دوست داشته باشند آن ستاره‌های قدیمی را کنار خودشان ببینند و با آن‌ها گپ بزنند و شام بخورند. شما به اندی ماری نگاه کنید. او زمان درستی سراغ ایوان لندل رفت. تا آن موقع ماری هنوز نتوانسته بود قهرمان گرنداسلم شود، اما با کمک لندل با قهرمانی در ویمبلدون، اوپن آمریکا و المپیک به جمع بزرگان تاریخ تنیس وارد شد.

اندی ماری هنوز نفر اول رده‌بندی تنیس‌بازان مرد جهان است، اما او هم مثل جوکووچ از شرایط ایده‌آل فاصله زیادی دارد. چرا او مدت‌هاست که نتوانسته به فرم آرمانی برگردد؟

-همانطور که گفتم ماری الان جزء بزرگان تاریخ تنیس است؛ کسی که دو بار ویمبلدون را برده. در اوپن آمریکا قهرمان شده و دو دفعه طلای المپیک گرفته جزء بزرگان محسوب می‌شود. ضمن این که مدتهاست نفر شماره یک تنیس جهان است. خب همه تنیس‌باز‌ها جلوی چنین اسم و رسمی انگیزه بالایی پیدا می‌کنند. در عین حال هر ورزشکاری یک دوره افت هم دارد و ماری هم از این قاعده مستثنا نیست و حدود دو ماه است که خوب بازی نکرده. با وجود این، او هنوز شانس زیادی برای قهرمانی در مسابقات پیش‌رو دارد؛ چه رولان گاروس چه ویمبلدون.

اما غایب بزرگ رولان گاروس، راجر فدرر است که به خواست خودش در این مسابقات شرکت نمی‌کند. او گفته در سی و پنج سالگی مثل دوران جوانی، توان حضور در همه مسابقات بزرگ را ندارد و ترجیح داده در اوپن فرانسه شرکت نکند تا احتمال موفقیتش در تورنمنت‌های آینده بیشتر شود. به نظر شما این تصمیم چقدر منطقی بود؟

-من خودم طرفدار راجر فدرر و بازی‌اش هستم و خیلی هم دوستش دارم، اما به نظرم این تصمیم اشتباه بود، چون او یکی از دو مدعی اصلی برای قهرمانی رولان گاروس بود و شانس بالایی داشت یک بار دیگر رولان گاروس را ببرد. بعد از آن هم فرصت کافی برای استراحت داشت. در عین حال هیچ تضمینی نیست که با غیبت در رولان گاروس بتواند در ویمبلدون موفق باشد. در مسابقاتی مثل ویمبلدون، این احتمال وجود دارد که در همان دورهای نخست در یک بازی به مشکل بخورید و حذف شوید. کما این که چهار سال پیش در همان دور دوم برابر تنیس‌باز اوکراینی به نام سرگئی استاخووفسکی شکست خورد و کنار رفت. در این صورت، شاید در نهایت دستش از هر دو قهرمانی کوتاه بماند. البته امیدوارم این اتفاق نیفتد، چون به فدرر و بازیش، خیلی علاقه دارم.

از این جوان‌هایی که بتازگی سربلند کرده‌اند و از آن‌ها به عنوان نسل تازه تنیس جهان نام برده می‌شود، کدامیک نظر شما را بیشتر جلب کرده؟ کدامشان احتمال موفقیت بیشتری در رولان گاروس و ویمبلدون دارند؟

-من از بازی آلکساندر زورف بیشتر خوشم می‌آید. هم می‌تواند در انتهای زمین خوب بازی کند و هم قادر است نزدیک تور موفق عمل کند. برای همین مدل بازیش بیشتر به دلم می‌چسبد. به نظرم شیک‌تر و زیباتر بازی می‌کند. ضمن این که فیزیک بسیار خوبی هم دارد. به دومنیک تیم هم علاقه دارم. او هم ورزشکار خوب و با اخلاقی است. در کنار آن‌ها نیک کیریوس استرالیایی هم تنیس‌باز ماهر و بااستعدادی است و می‌تواند برای هر حریفی خطرناک باشد. یک تنیس‌باز جوان فرانسوی هم هست، به نام لوکا پویی که او هم تنیس‌باز خوبی است که شخصاً امیدوارم بتواند به زودی به جمع ده تنیس‌باز برتر دنیا برسد. امیدوارم یکی از این‌ها بزودی جای بزرگان تنیس را بگیرند.

سؤال آخر را درباره ماریا شاراپووا بپرسیم. او بعد از پانزده ماه محرومیت به علت استفاده از مواد غیرمجاز، به رقابت‌های تنیس برگشت. بعضی از تنیس‌بازان از تصمیم مدیران تورنمنت‌ها در مورد در نظر گرفتن سهمیه ویژه (وایلد کارت) برای حضور او در مسابقات انتقاد کردند. آن‌ها از تصمیم مدیران رولان گاروس، هم دفاع می‌کنند که به شاراپووا سهمیه ویژه ندادند. شما چطور فکر می‌کنید؟

-نظر‌ها متفاوت است. بعضی می‌گویند شاراپووا با گذراندن پانزده ماه محرومیت، دیگر به کسی و جایی بدهکار نیست و باید فوراً به مسابقات برگردد. فارغ از این که فکر می‌کنم شاراپووا با توجه به مهارت و توانایی‌اش، می‌تواند به زودی به جمع ده تنیس‌باز برتر برگردد، نظرم این است که هرکسی تقلب می‌کند باید تنیبه شود. برای همین برگزارکنندگان مسابقات گرنداسلم حق دارند که دعوتش نکنند. به هرحال این رقابت‌ها مثل مسابقات اشتوتگارت نیست که حساسیت در موردشان زیاد نباشد. من هم اگر مدیر رولان گاروس بودم، ترجیح می‌دادم که این بار او را دعوت نکنم.